رفته بود سپاه. سعی می کرد آن جا را سر و سامان بدهد.
وقتی دیدمش، گفتم: اصلا معلوم هست کجایی ؟
گفت: ما باید بیش تر از این ها آواره باشیم.
قبل از این که امام بیاید، گفته بود فکر می کنین اگه امام بیاد، کارتمومه ؟ نه خیر! تازه اول کاره.
می گفتند: دنبال ریاسته.
گفت: من دارم می رم کردستان. هرکی می آد، بسم الله.
منبع:
یادگاران، جلد 12 کتاب شهید بروجردی، ص 27
داشتم برای نماز ظهر وضو می گرفتم، دستی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کرد و گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم. » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص، دوم سعی و تلاش. »
منبع:
یادگاران، جلد چهار، کتاب حسن باقری، ص 93
پدرم در بر خورد با بچه معتقد بود بچه ها در عین حال که باید پرورش جهت دار پیدا کنند ولی این پرورش درعین احساس انتخاب گری وآزادی در انتخاب باشد.برخورد ایشان با فرزندانشان خیلی ظریف بود.من ازایشان حتی برای یک بار نشنیدم یا ندیدم که به من یا خواهر یا برادر بگویند این مسئله باید این طور که من میگویم انجام بشود .من هیچ وقت از ایشان در برخورد شان با خودم تحکم ندیدم واگر نظر ما با ایشان یکی نمیشد هم این حالت حفظ میشد .رابطه پدرم با ما رابطه احترام آمیزطبیعی بود نه تصنعی وما در عین صمیمیتی که با همدیگر داشتیم این رابطه احترام آمیز را حفظ میکردیم و در عین حال تلاش ایشان در مواقعی که مسئله ای در بین ما پیش می آمد متقاعد کردن مابود. هنر متقاعد کردن ایشان خیلی بالا بود.
منبع:
کتاب سیره شهید دکتر بهشتی، ص62
سلام حاج همت!
چه خبر از خط مقدم؟؟
اینجا،پشت جبهه،وضع خیلی خرابه حاجی…
مهمات کم آوردیم،بدجور گیر کردیم تو میدون مین گناه،وضعیت قرمزه…!
بچه ها دارن سعی شون رو میکنن ولی فایده نداره،حاجی جون هوای اینجا اصلا قابل تحمل نیست…
قرار بود هر وقت شیمیایی زدند،ماسک تقوا بزنیم…
اما….
بالگرد شفاعتی،آمبولانس توبه ای چیزی بفرست به عقب;
وضعیت خیلی وخیمه حاجی…
مجروح های قلبی خیلی زیادند..دیگه نمیشه با چفیه زخم دلها رو بست..نیاز به کپسول ایمان داریم…
حاجی حرف خیلی زیاده،ولی دشمن غفلت از کمین اومده بیرون…
سرنیزه ی وسوسه دستشه…
حاجی دست ما رو هم بگیر…
دلم برات تنگ میشه…
حاجی…
حاجی…
حاجی…
منبع:
تولیدی
خدایا…
چقد دوسداشتنی و پرستیدنی هستی …هیهات!نفهمیدم!
خون باید میشدی و در رگ هایم جریان میافتی و سلول هایم یارب یا رب میگفت.
یااباعبدالله(علیه السلام) شفاعت!
آه …چقدر لذت بخش است انسان آماده باشد برای دیدار ربش ،
ولی چه کنم تهی دستم.
خدایا! قبولم کن.
سلام بر روح خدا ….نجات دهنده ما از عصر حاضر، عصر ظلم و ستم، عصرمظلومیت اسلام و پیروان واقعی اش عزیزانم.
اگر شبانه روز شکر گزار خدا باشیم که سرباز راستین و صادق این نعمت شویم خطر وسوئسه درونی و دنیا فریبی را شناخته و حاضر باشیم که صدق نیت و خلوص در عمل تنها چاره ساز ماست …
ای عاشقان اباعبدالله! بایستی شهادت را در آغوش گرفت و گونه ها بایستی از حرارت شوقش سرخ شود به ضربان قلب تند تر بزند.بایستی محتوای فرامین امام رادرک وعمل نماییم تابلکه قدری از تکلیف خود را درشکر گزاری به جا آورده باشیم.
