رگا

تواضع و فروتنے عباس باور نکردنے بود . همیشہ عادت داشت وقتے من وارد اتاق مے شدم ، بلند میشد و به قامت مےایستاد .

یک روز وقتے وارد شدم روے زانوانش ایستاد . ترسیدم ؛ گفتم : « عباس ! چیزے شده ؟ پاهات چطورند ؟

خندید و گفت : « نه . شما بد عادت شدے . من همیشه جلوے تو بلند میشم . امروز خستم . رو زانو ایستادم .
میدانستم اگر سالم بود بلند مےشد و مےایستاد .

اصرار کردم کہ بگوید چہ ناراحتے دارد . بعد از اصرار زیاد من گفت : چند روزے بود کہ پاهام رو از پوتین در نیاورده بودم . انگشتهاے پاهام پوسیده شدن . نمیتونم روے پاهام بایستم … »

راوے همسر شهید
ولادت : ۱۳۳

شهادت : ۱۳۶۳/۱۲/۲۴
محل شهادت :شرق دجلہ عملیات بدر
مزار شهید : بهشت زهراے تهران
قطعہ ۲۴ در جوار مزار شهید چمران

شهیدحاج عباس کریمے
فرمانده لشگر ۲۷ محمدرسول اللہ

منبع:

زندگی به سبک شهدا

برای تولد تنها فرزندمان داود در خرداد سال ۱۳۶۳ از اندیمشک به دزفول آمدیم. در طول مسیر حاجی نشان بیمارستان را از مردم می‌پرسید، متوجه شدیم که تنها بیمارستان مناسب که مزین به نام حضرت زهرا ‌«سلام الله علیها» بود در همان حوالی است.

وقتی حاجی نام خانم فاطمه زهرا «سلام الله علیها» را شنید، ذکر نام ایشان را آنچنان بیان کرد که فکر کردم اتفاقی افتاده ولی خودش به من چنین گفت: نام همسرم زهراست، در عملیات فتح‌المبین با رمز یا زهرا «سلام الله علیها» مجروح شده‌ام و اینک تولد فرزندم نیز در بیمارستان حضرت زهرا «سلام الله علیها» است.

حاج عباس درست می‌گفت زندگی ما با رمز یا زهرا «سلام الله علیها» گره خورده بود. حتی شهادت او هم در عملیات بدر با رمز یا زهرا «سلام الله علیها» بود و پیکرش میهمان ابدی بهشت زهرا «سلام الله علیها» شد.

#شهید_عباس_کریمی

فرمانده لشکر ۲۷ محمد رسول الله
ولادت : ۱۳۳۶/۲/۱ - قهرود کاشان

شهادت : ۱۳۶۳/۱۲/۲۴ - جزیره مجنون
آرامگاه : تهران - گلزار شهدای بهشت زهرا «سلام الله علیها»

(شهید برونسی) از اینکه آنجا چه کاره است و چه مسئولیتی دارد، هیچ وقت چیزی نمی گفت، ولی از مسائل معنوی جبهه زیاد برام حرف می زد.

یک بار می گفت: «داشتیم مهمات بار می زدیم که بفرستیم منطقه. وسط کار، یک دفعه چشمم افتاد به یک خانم محجبه، با چادری مشکی. پا به پای ما کار می کرد و مهمات می گذاشت توی جعبه ها. تعجب کردم. تعجبم وقتی بیشتر شد که دیدم بچه های دیگر اصلاً حواسشان به او نیست، انگار نمی دیدندش. رفتم جلو، سینه ای صاف کردم و خیلی با احتیاط گفتم: خانم! جایی که ما مردها هستیم، شما نباید زحمت بکشید.

رویش طرف من نبود. به تمام قد ایستاد و فرمود: مگر شما در راه برادر من زحمت نمی کشید؟ یاد امام حسین(ع) از خود بی خودم کرد. گریه ام گرفت. خانم فرمود: هرکس که یاور ما باشد، ما هم او را یاری می کنیم.

(ساکنان ملک اعظم/ ج2/ ص76)

شهید حاج محمد ابراهیم همت

زمستون بود و نزدیک عملیات خیبر. شب که اومد خونه، اول به چشماش نگاه کردم، سرخ سرخ بود. داد می زد که چند شبه خواب به این چشم ها نیومده. بلند شدم سفره رو بیارم ولی نذاشت. 

گفت:” امشب نوبت منه، امشب باید از خجالتت در بیام"، گفتم:” تو بعد از این همه وقت خسته و کوفته اومدی….."؛ نذاشت حرفم تموم بشه، بلند شد و غذا رو آورد. بعدش غذای مهدی رو با حوصله بهش داد و سفره رو جمع کرد. آخرش هم چایی ریخت گفت:"بفرما".

منبع:

به مجنون گفتم زنده بمان/صفحه 52

شهید عباس بابایی

یه روز که خسته از محل کار به منزل برگشتم دیدم بچه ها دعواشون شده و صداشون تا دم در خونه میاد. با عصبانیت وارد خونه شدم تا از گلایه کنم. دیدم داره نماز میخونه. نمازش که تموم شد حسابی ازش گله کردم که چرا شما خونه بودی و بچها این قدر شلوغ می کردند؟

عباس هم با مظلومیت خاصی عذر خواهی کرد.

بعد که آروم شدم فهمیدم چقدر تند باهاش حرف زدم. اصلا عباس مقصر نبود. نماز می خوند، و بچه ها از همین فرصت استفاده کرده بودند. فقط به این فکر می کردم که چقدر بزرگوارانه باهام برخورد کرد.

منبع:

راز و نیاز شهدا/ صفحه 68