رگا

شهیدبزرگوار حاج شیرعلی سلطانی، ذاکروشاعر ومداح پاک باخته ای بود که درعشق به سرور شهیدان می گداخت وشهادتی حسین گونه را درمناجات صبحگاهی خویش، ازخدا طلب میکرد.

سرانجام درعملیات فتح المبین با جسد بی سر برخاک افتاد. سری که درآن جز عشق وشور حسینی (علیه السلام) نبود.

او وصیت کرده بود که جسد بی سرش را در کتابخانه ی مسجد کوشک شیراز در قبری که خود حفرکرده بود به خاک بسپارند تاجسدش زیر گام های طالبان علم قرار گیرد. جالب اینکه قبری که خود حفر کرده بود، به اندازه تن بی سر او بود!!!!! این شجاع متواضع سرانجام در شامگاه 61/2/28 با لبی تشنه به سوی کربلا پر کشید.

سیره شهدای دفاع مقدس 7/ص193

مسعود پیرهادی در روزنامه «رسالت» سرمقاله شماره امروز درباره تجلیل و تمجید از مردانگی شهید بزرگ و عزیز «مجید قربانخانی» نوشت:

مجید قربانخانی این روزها بعد از چند سال از خبر شهادتش، دوباره به کشور بازگشت؛ با استخوان‌هایی سوخته در دستان مادر دلسوخته اش جای گرفت. قصه‌های مجید ما خیلی شبیه وقایعی از کربلا شد و سرانجام در کربلای خان طومان برات شهادتش را دستش دادند. باید از آن نگاه‌های اباعبدالله علیه السلام به زهیر، نصیبش شده باشد که اینگونه از همه عالم برید و به او پیوست. مشهور است «بیابان هم که باشی، حسین آبادت می‌کند، مانند کربلا». آری، کشتی نجات حسین علیه السلام، همان کیمیایی بود که مجید قهوه خانه دار که خالکوبی روی دستش داشت را به رزمنده ای تمام عیار در دفاع از حرم تبدیل کرده بود.

پدرش می‌گوید مجید یک سفر اربعین رفت و وقتی برگشت دیگر مجید قبل نبود. یک هفته بعد از بازگشت گفت می‌خواهد به سوریه برود، پدرش می‌گوید به او گفتم تو که گروه خونی ات به این حرف‌ها نمی‌خورد! دوستان و بستگانش گفته‌اند که وقتی مجید رفت هم هیچ کس باور نمی‌کرد. یکی می‌گفت مجید رفته شهرستان خودشان، دیگری می‌گفت مجید رفته شمال، اما نه؛ مجید قربانخانی از بسیاری از همرزمان با سابقه اش هم پیشی گرفت و شهید شد. نوع شهادتش هم خاص بود، همین قدر بدانید که پیکرش سه سال بعد بازگشت.

با یک نگاه ولایتی، مجید را مجد و عظمت بخشیدند، اباعبدالله و باب الحوائج علیهماالسلام، در سفر کربلای مجید و دوستانش، مجید را «آدم» کردند، همان آدمی که گفته‌اند: رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند. اگر بخواهیم دقیق‌تر و لطیف‌تر بگوییم، راه را او نرفت، او را به خاطر قابلیت و ادب و محبتش بردند.
گر می‌روی بی حاصلی
گر می برندت واصلی
رفتن کجا بردن کجا
یافت آباد که جای خود، ایرانی را آباد کرد؛ کسی که خود را یافت. مجید، مقدس نبود که مقدس‌ها استخاره کردند و به میدان نرفتند؛ مجید، مَرد بود. قصه‌های مردانگی مجید را از کمک‌هایش به مستضعفین در نانوایی بربری تا کسانی که تحت پوشش و حمایت خود گرفته بود تا شیشلیک دادن به آن کودک کار و تا بذل ادب و محبت به پدر و مادر و خواهرش می‌شد دید.

شهید مجید قربانخانی، قصه پر رمز و رازی دارد. او اهل بسیج و هیئت و مسجد به آن معنا نبود، اما متحول شد و به دفاع از حرم آل الله شتافت، اتفاقاً خیلی هم زود شهید شد.
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس شهدا را چیدند

کبری خدابخش‌دهقی، نویسنده «مجید بربری» درباره این کتاب می‌گوید: «من در سال ۹۵، برای سایت مشرق می‌نوشتم. در خرداد آن سال گزارشی درباره مجید نوشتم با عنوان «خالکوبی مجید سوزوکیِ یافت‌آباد در خان‌طومان پاک شد.» آن گزارش بازخوردهای زیادی داشت. کسی پیش از این مجید را نمی‌شناخت. به‌خصوص در فضای مجازی خیلی خوب دیده شد. داستان این شهید برایم جذاب بود و چند روز بعد شروع به نوشتن کتاب کردم و در بهمن سال بعد از کتاب رونمایی شد. ابتدا نام کتاب «پناه حرم» بود که بعد از چاپ اول و با توجه به اینکه این شهید را بیشتر با عنوان بربری می‌شناختند چاپ‌های بعدی به اسم «مجید بربری» و بدون تغییر متن و فقط با تغییر جلد منتشر شد.»

خدابخش در پاسخ به اینکه نوشتن درباره شهدای مدافع حرم چه تفاوتی با شهدای جنگ تحمیلی دارد، گفت: «بسیاری از خاطرات تازه هستند و خانواده و دوستان شهید نیز حضور دارند و با جزئیات بیشتری خاطرات و ویژگی‌های شهید را تعریف می‌کنند. البته ملاحظاتی نیز در این خصوص وجود دارد که شاید در مورد شهدای قدیمی‌تر صدق نکند. کتاب با تکنیک فلش‌بک نوشته شده است. از لحظه شهادتش شروع می‌شود و در انتها به زندگی‌اش بر می‌گردد.»

این نویسنده در ادامه با اشاره به بازگشت پیکر شهید قربانخانی به ایران می‌گوید: «استقبال فوق‌العاده‌ای از این شهید شد اما سال گذشته نیز این کتاب مورد توجه بخش زیادی از جامعه و به‌خصوص جوانان قرار گرفت. مجید هم مثل شهید حججی تاثیر زیادی روی جوانان داشته است.»

او با بیان اینکه این کتاب را از دو طریق به دفتر رهبری رسانده است، اضافه کرد: «یک بار این کتاب را به دفتر رهبری ارسال کردیم و یک‌بار هم توسط پدر مجید یک جلد از این کتاب به مقام معظم رهبری داده شد اما هنوز نمی‌دانیم که این کتاب توسط ایشان خوانده شده یا خیر.»

خدابخش با بیان اینکه قرار نیست فعلاً به حجم کتاب اضافه شود، گفت: «خانواده شهید توصیه کردند که بازخوردهای خوانندگان کتاب را به کتاب اضافه کنیم. پیشنهاد خوبی است و اضافه خواهد شد. البته یک بخش‌هایی از زندگی شهید هم هست که خانواده‌اش از انتشار آنها پرهیز دارد و آن قسمت‌ها در کتاب نیست و فکر می‌کنم که مثلاً ۱۰ سال بعد هم می‌توانیم آن را به بخش داستان زندگی مجید اضافه بکنیم.»

رونمایی با اسم اول

چهارمین روز بهمن ۹۶ مراسم رونمایی از کتاب زندگینامه مجید قربانخانی با نام «پناه حرم» و با حضور نویسنده و ناشر کتاب، خانواده، فرمانده و همرزمان شهید در خبرگزاری دفاع مقدس برگزار شد. در این مراسم کبری خدابخش‌دهقی، نویسنده کتاب هدفش از نوشتن این اثر را این‌گونه گفته بود: «قصه مجید قصه‌ای متفاوت است، این کتاب روایتگر سرگذشت جوانی با تیپ، رفتار و منش امروزی است که اگر الان شبیه او را در خیابان ببینیم با چشمان‌مان او را قضاوت می‌کنیم، غافل از اینکه خوبی‌ای در وجودش بود که سبب شد خداوند مجید را برای خودش بخرد. شاید مجید اشتباهات و خطاهایی داشته است ولی وقتی وارد حرم حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) می‌شود حالاتی که پیدا می‌کند باعث می‌شود تا بانو او را انتخاب کند.»

تشییع پیکر شهید قربانخانی، سه سال پس از شهادت

چرا بربری؟

می‌گویند دایی‌های پدرش نانوایی بربری دارند، مجید عصرها که از سرکار بر می‌گشت، پشت دخل بربری فروشی می‌رفت و نان دست مردم می‌داد. یکی می‌گفت مجید دو تا نان بده، آن یکی می‌گفت مجید چهار تا نان هم به من بده. سه تا هم به من و… همین‌طور شد که در محله نامش را مجید بربری گذاشتند وگرنه کار و بار مجید چیز دیگری بود.

از زبان پدر مجید

مجید خودمختار بود. از هیچکس حرف‌شنوی نداشت. بدنش خال‌کوبی شده بود و چندین نوچه داشت. سال ۹۳ به پیاده‌روی کربلا رفت و به گفته خودش در بین‌الحرمین از امام حسین (ع) خواسته بود آدمش کند. سال بعد مجید به هیاتی رفت که آنجا درباره مدافعان و در مدح حرم و حضرت زینب (س) می‌خوانند و مجید در آنجا از شدت گریه بیهوش شده بود.

حرف‌های خواهر

مجید هیچ وقت علاقه‌ای به درس خواندن نداشت. تا کلاس هشتم خواند و برای همیشه کتاب‌های درسی‌اش را در قفسه‌های کتاب به یادگار گذاشت و کنار پدر در بازار آهن مشغول به کار شد. در آمد روزانه‌اش را بین من و مادر و دیگر خواهرانم تقسیم می‌کرد، وقتی به این رفتارش معترض می‌شدیم، می‌گفت روزی‌رسان اصلی خداوند است. همه خانواده و فامیل آرزویمان بود که دامادی مجید را ببینیم، وقتی می‌گفتیم برایت آستین بالا بزنیم، می‌گفت: «داماد می‌شوم، عروسی‌ام خیلی هم شلوغ می‌شود، ماشین عروسم به جای اینکه گل قرمز داشته باشد، گل سیاه دارد» و چون خیلی شوخ‌طبع بود هیچ‌کدام از ما حرف‌هایش را اصلاً جدی نمی‌گرفتیم. مجید هیچ وقت اهل نماز و روزه و دعا نبود، اما سه چهار ماه قبل از رفتن به سوریه به کلی متحول شد، همیشه در حال دعا و گریه بود، نمازهایش را سروقت می‌خواند، حتی نماز صبحش را نیز اول وقت می‌خواند. خودش همیشه می‌گفت نمی‌دانم چه اتفاقی برایم افتاده که این‌طور عوض شده‌ام و دوست دارم همیشه دعا بخوانم و گریه کنم و همیشه در حال عبادت باشم. در این مدتی که دچار تحول روحی و معنوی شده بود همیشه زمزمه لبش «پناه حرم، کجا می‌روی برادرم» بود؛ همیشه ارادت خاصی به حضرت زینب (س) داشت.

بخشی از کتاب «مجید بربری»

قهوه‌خانه حاج مسعود

صدای قل‌قل قلیان به گوش و بوی تنباکوی میوه‌ای به مشام می‌رسید. روی تخت‌های دو نفره و سه نفره، کنار هم نشسته، چایی می‌خوردند و قلیان هم کنارشان بود. گاهی دودی از یک تخت بالا می‌رفت و چند ثانیه بعد در هوا محو می‌شد. اینجا برای مجید نا آشنا نبود. بیشتر شب و روزهای جوانی‌اش را روی همین تخت‌ها با دوستانش گذرانده بود. مجید از راه رسید. یک دفتر و خودکار هم در دستش بود. با بیشتر آنهایی که روی تخت‌ها نشسته بودند و گپ می‌زدند، سلام و علیک داشت، گاهی بعضی از آنها حتی برای مجید بلند می‌شدند و جا برایش باز می‌کردند. یکی دو نفری هم نی قلیان را به سمت مجید کج می‌کردند و تعارفی به مجید می‌زدند.
- آقا مجید، طعم پرتقال، بفرما
+ نه داداش، من چند ماهی میشه که دیگه نمی‌کشم.
- ای بابا مجید جون بیا یه دم بزن، حالش رو ببر.
+ می‌گم نمی‌کشم، تو میگی بیا یه دم بزن.
و بی‌آنکه پی حرف را بگیرد کنار حاج مسعود رفت. حاج مسعود مداح هیات بود. بیشتر محرم‌ها مجید در هیات حاج مسعود سینه می‌زد و گاهی میدان‌دار هیات هم می‌شد. حاج مسعود در دوران بچگی‌اش به حج مشرف شده بود و از همان روزها حاجی قبل از اسمش مانده بود.
مجید سلام کرد و گفت:
- حاجی بیا کارت دارم.
حاج مسعود از اتاق بیرون آمد و با حوله کوچک دستانش را خشک می‌کرد.
+ جونم مجید، کاری داری.
- بیا داداش، بیا حاجی جون چهارتا حرف قلمبه سلمبه یاد من بده، من سواد آنچنانی ندارم، می‌خوام وصیتم را بنویسم.
+ مجید، این دیگه از اون حرف‌هاست. خودت باید بنویسی، من آخه چی بهت بگم.
بر روی لبه یکی از تخت‌ها نشست و شروع به نوشتن کرد. مجید و حاج مسعود با هم زیاد خاطره داشتند. سال‌های زیادی بود که با هم بودند. اول هم صنف، بعد هم بچه محل بودن‌شان آن دو را کنار هم قرار داده بود. مسعود نگاهش کرد و یاد روزی افتاد که بچه‌های قهوه‌خانه خبردارشده بودند مجید قرار است به سوریه برود. دهان به دهان این حرف به گوش همه رسیده بود. خیلی‌ها تعجب کرده بودند و می‌گفتند:
- نه بابا، این سوریه برو نیست. حالا هم می‌خواد یه اعتباری جمع کنه.
- آخه اصلاً مجید رو سوریه نمی‌برن، مگه میشه، مگه داریم.

*روزنامه فرهیختگان

“جمجمه‌ات را قرض بده برادر” اثری ضد جنگ است و به جرأت می توانم بگویم متفاوت ترین اثری است که در این ژانر خوانده‌ام. در این اثر، سخن از قهرمان‌هایی است که شک و تردیدشان را لابه‌لای شعارهای پرطمطراق مخفی نمی‌کنند و آن قدر شجاع هستند که از حال بدشان حرف بزنند. مرتضی کربلایی‌لو از آدم‌های قصه‌اش بت نساخته، این آدم‌ها از دل آسمان نیامده‌اند و قرار نیست  شور و اشتیاق‌شان را برای شهادت بدون ذره‌ای ترس نشان بدهند. شخصیت‌های این داستان، قهرمان‌هایی هستند که به موقع می‌ترسند، به موقع می‌خندند و به موقع جا می‌زنند. آنها هم از جنگ خسته می‌شوند، از بلاتکلیفی، از سرما و از دوری، دوری، دوری… .

فراموشی موهبت بزرگی است وقتی تلخی خاطرات ته حلق را می‌سوزاند. ما چطور؟ ما حق داریم فراموش کنیم؟ مسئله همین است. هلال همه چیز را از یاد برده و حالا باید به خاطر بیاورد. فصل اول رمان با فراموشی او وتلاش برای به یادآوردنش شروع می‌شود. ما هم فراموش کرده‌ایم. پس باید همراهش راه بیفتیم و بزنیم به دل اروند. تا صدای فک غواصان را که از سرما به هم می‌خورند، بشنویم. انگار که چشم‌هاشان را سرمه کشیده باشند، ماهیان خسته ما، با بدن‌های کوفته و سرما زده. رمان “جمجمه‌ات را قرض بده برادر” رنگ دارد، صدا دارد، نور دارد، دلخوری دارد. ما جنگ را ندیده‌ایم، تنها صدای الله اکبر برادران‌مان را آن دم که از خاکریز ها به سمت تانک‌های غول پیکر روان می‌شدند، شنیده‌ایم. ما نمی‌دانیم شاید پشت اروند جایی بوده باشد که سرباز و فرمانده به پروپای هم بپیچند. جایی که بچه‌ها به نشانه اعتراض به فرماندهی مصطفی، پوتین‌ها را از پا در آورند. شاید همه چیز در این چادر خوش و خرم نباشد، بچه‌های شناسایی برادر برادر به ناف هم نبندند و قربان صدقه هم نروند، وقتی تردید کم‌کم راه باز می‌کند و مثل خوره به جان‌شان می‌افتد.

دستور از بالا چیست؟ بزنیم به دل آب یا نه؟ ما که تا بوده زده‌ایم و رفته‌ایم. حالا چه‌مان شده؟ چرا احساس می‌کنیم یک جای کار می‌لنگد؟ اصلاً این همهمه‌ای که کل منطقه را برداشته صدای تجهیزات بچه‌های خودی است یا دشمن؟ 

بین دل کندن و دل بستن کدام را باید انتخاب کنند؟ شبیه حسین عکس فرزند شش ماهه را پاره کنند تا پابند خانه نشوند و بمانند کنار رفقایشان یا شبیه سلیم از جنگ بگذرند؟ بگذرند و لابه لای خرابه های شهر دنبال یک زندگی آرام بگردند؟ سلیم، سلیم همانی ست که راویان روزهای جنگ بیشتر از همه درباره‌اش سکوت کرده‌اند. انگار که گفتن از سلیم خجالت دارد. بعد از شهادت فرمانده است که سلیم احساس می‌کند باید عاقلانه تصمیم بگیرد و حداقل او یک نفر ادامه دهنده این جنگ نباشد. درست یا غلط، سلیم تکلیفش را با خودش معلوم می‌کند. در جایی از واگویه‌هایش می‌خوانیم:” وقتی تنها توی تاریکی لای سنگرهای دشمن پرسه می‌زنی، و سایه‌ات با سایه آنها توی هم می‌رود می‌توانی خودت را پیدا کنی. آن جا دیگر هیچکس نیست که بخواهد حرفی تودهانت بگذارد یا هیجانی در تو بیندازد.” دغدغه این بچه‌ها یکی و دوتا نیست. از مرگ بگیر تا کلافه شدن‌شان از بلاتکلیفی. ناشناخته بودن مرگ در عین نزدیکی، چطور می‌شود درد نکشید و جان سپرد؟ این بچه‌ها خون را دیده‌اند، دل زدن شاهرگ رفیق‌شان را، تکه‌تکه شدن بدن همرزم‌شان را، و باید به کسی اطمینان کنند که می‌گوید :"جمجمه‌ات را قرض بده برادر” تا ایمان بیاورند به رهایی بعد از مرگ. هر چقدر هم که چشم‌هاشان از جنازه‌های متلاشی شده پر شده باشد.

چند فصل از رمان از حال و هوای جنگ فاصله می‌گیرد و زمان حال(30 سال بعد از جنگ) را روایت می‌کند. رویارویی مصطفی با عایشه که ایرانی است و روزگاری اسباب عشرت برای نظامیان عراقی را فراهم می‌کرده، عمده گفتگوهای این دونفر بر سر گذشتن این 30 سال و فاصله از آن است. مصطفی قرار است روایتگر عملیاتی باشد که شکست خورد و حالا دنبال چه چیز آمده؟ ریشه‌های شکست را پیدا کند؟ یا ببیند چه کسی توانسته آن روزها را فراموش کند؟ آیا گذشت 30 سال می‌تواند کینه و دشمنی قدیم را کمرنگ کند؟ جنگ برای آدم‌ها تا کجا ادامه پیدا می‌کند؟ شاید تا همیشه برای کسی مثل راننده عایشه… یا برای مصطفی. اما برای مصطفی این ادامه پیدا کردن از زمین تا آسمان فرق می‌کند. به یاد داشتن غواصانی که زیر سنگینی اروند فین می‌زنند و صدای تق‌تق به هم خوردن فک‌هاشان گوش مصطفی را پر می‌کند، تماس انگشتانش با لب‌های بچه‌ها، وقتی مشت مشت عسل می‌ریخت توی دهان‌شان تا سرمای رخنه کرده در جان بچه‌ها از پا نیندازدشان. تماشای دستانی که از مچ جدا می‌شوند و می‌افتند لب ساحل… جنگ برای مصطفی تا همیشه ادامه دارد. اما کینه نه…تفاوت میان آدم‌ها در برخورد با واقعه هولناکی به نام جنگ، در همین فصل‌هاست که مشخص می‌شود.

مراسم رونمایی از دو عنوان کتاب «خاکستر و ققنوس» و «شاعر دشت و هور» که توسط انتشارات نشر 27 بعثت به چاپ رسیده است, عصر دیروز یکشنبه 28 مرداد97 در مرکز تبادل کتاب برگزار شد.

در این مراسم محافظت‌کار، همرزم شهید محمد مرادی که روایت زندگی‌نامه او در کتاب «خاکستر ققنوس» به چاپ رسیده است، در سخنانی لحظات زندگی اش با شهید مرادی بوده را بسیار قیمتی خواند و گفت: او کسی بود که وقتی مجروح شد و خواستند در ارتفاعات کانی‌مانگا به عقب برگردانندش، گفته بود باید همه مجروحان به عقب بازگردانده شوند و همین باعث شد که او در آن منطقه به شهادت برسد.

این رزمنده دوران دفاع مقدس بیان کرد: هنگامی که می‌خواهیم درباره محمد مرادی سخن بگوییم، باید یادمان باشد که می‌خواهیم از کسی صحبت کنیم که همتراز شهید همت است. او کسی بود که جرأت کرد به فرمانده لشکرش بگوید که نمی‌شود در منطقه‌ای عملیات انجام داد یا شهید صیاد شیرازی خودش تنها به دیدارش می‌آمد و در رابطه با عملیات، انتقال اطلاعات می‌کردند.

همرزم شهید مرادی گفت: به مدت 10 سال منتظر بازگشت او بودیم و اصلا شک نمی‌کردیم که اسیر شده است. می‌دانستیم که به شهادت رسیده است. پس از بازگشت پیکر محمد، او را در کنار مزار شهید آوینی به خاک سپردند.

سپس شیرازی، جانشین سردار شهید محمد مرادی از فرماندهان اطلاعات عملیات لشگر 27 محمد رسول‌الله در سخنانی گفت: شهادت حق محمد بود. او همواره در محورهای سخت مأموریت انجام می‌داد و بسیار به نیروهایش توجه می‌کرد؛ به‌گونه‌ای که در یکی از عملیات‌ها گفته بود تا خودم برای شناسایی منطقه نروم، نمی‌توانم 300 نفر بسیجی را به جایی منتقل کنم که تا به حال خودم آنجا نبودم. منظور محمد منطقه بَمبُو بود. او همیشه پای کار بود و برای لشکر یکی از ستون‌های اطلاعات و عملیات محسوب می‌شد.

احسان احمدی خاوه نویسنده کتاب «خاکستر و ققنوس» نیز در سخنانی گفت: کار اصلی را شهدا انجام داده‌اند و ما نویسندگان تنها راوی کار آنها هستیم.اگر به لحاظ فرهنگی و اجتماعی اوضاع نابسامان است، باید به شهدا و فرهنگی که در آن دوران بود، رجوع کنیم تا بار دیگر انسجام و مسئولیت‌پذیری در جامعه شکل بگیرد. ما باید از شهدا شجاعت را یاد بگیریم.

در بخش دیگر این مراسم شعبانی، همرزم سردار شهید اصغر انصاری، معاون اطلاعات عملیات لشکر 27 محمد رسول‌الله که کتاب زندگی او با عنوان «شاعر دشت و هور» به چاپ رسیده است، گفت: به گمان اسم این کتاب ناقص است؛ چرا که اصغر در مناطق کوهستانی و ارتفاعات نیز کار اطلاعات و عملیات انجام داده بود.

وی افزود: مظلومیت، کم‌حرفی، توجه به اصل کار و تلاش، باهوشی و معلومات عمومی ویژگی‌های شاخص شهید اصغر انصاری هستند. او در عملیات کربلای 5 به شهادت رسید و در انجام کارها بسیار بادقت عمل می‌کرد.او رزمنده‌ای بود که تحمل بالایی داشت و مأموریت‌های خاصی را انجام می‌داد.