رگا

کبری خدابخش‌دهقی، نویسنده «مجید بربری» درباره این کتاب می‌گوید: «من در سال ۹۵، برای سایت مشرق می‌نوشتم. در خرداد آن سال گزارشی درباره مجید نوشتم با عنوان «خالکوبی مجید سوزوکیِ یافت‌آباد در خان‌طومان پاک شد.» آن گزارش بازخوردهای زیادی داشت. کسی پیش از این مجید را نمی‌شناخت. به‌خصوص در فضای مجازی خیلی خوب دیده شد. داستان این شهید برایم جذاب بود و چند روز بعد شروع به نوشتن کتاب کردم و در بهمن سال بعد از کتاب رونمایی شد. ابتدا نام کتاب «پناه حرم» بود که بعد از چاپ اول و با توجه به اینکه این شهید را بیشتر با عنوان بربری می‌شناختند چاپ‌های بعدی به اسم «مجید بربری» و بدون تغییر متن و فقط با تغییر جلد منتشر شد.»

خدابخش در پاسخ به اینکه نوشتن درباره شهدای مدافع حرم چه تفاوتی با شهدای جنگ تحمیلی دارد، گفت: «بسیاری از خاطرات تازه هستند و خانواده و دوستان شهید نیز حضور دارند و با جزئیات بیشتری خاطرات و ویژگی‌های شهید را تعریف می‌کنند. البته ملاحظاتی نیز در این خصوص وجود دارد که شاید در مورد شهدای قدیمی‌تر صدق نکند. کتاب با تکنیک فلش‌بک نوشته شده است. از لحظه شهادتش شروع می‌شود و در انتها به زندگی‌اش بر می‌گردد.»

این نویسنده در ادامه با اشاره به بازگشت پیکر شهید قربانخانی به ایران می‌گوید: «استقبال فوق‌العاده‌ای از این شهید شد اما سال گذشته نیز این کتاب مورد توجه بخش زیادی از جامعه و به‌خصوص جوانان قرار گرفت. مجید هم مثل شهید حججی تاثیر زیادی روی جوانان داشته است.»

او با بیان اینکه این کتاب را از دو طریق به دفتر رهبری رسانده است، اضافه کرد: «یک بار این کتاب را به دفتر رهبری ارسال کردیم و یک‌بار هم توسط پدر مجید یک جلد از این کتاب به مقام معظم رهبری داده شد اما هنوز نمی‌دانیم که این کتاب توسط ایشان خوانده شده یا خیر.»

خدابخش با بیان اینکه قرار نیست فعلاً به حجم کتاب اضافه شود، گفت: «خانواده شهید توصیه کردند که بازخوردهای خوانندگان کتاب را به کتاب اضافه کنیم. پیشنهاد خوبی است و اضافه خواهد شد. البته یک بخش‌هایی از زندگی شهید هم هست که خانواده‌اش از انتشار آنها پرهیز دارد و آن قسمت‌ها در کتاب نیست و فکر می‌کنم که مثلاً ۱۰ سال بعد هم می‌توانیم آن را به بخش داستان زندگی مجید اضافه بکنیم.»

رونمایی با اسم اول

چهارمین روز بهمن ۹۶ مراسم رونمایی از کتاب زندگینامه مجید قربانخانی با نام «پناه حرم» و با حضور نویسنده و ناشر کتاب، خانواده، فرمانده و همرزمان شهید در خبرگزاری دفاع مقدس برگزار شد. در این مراسم کبری خدابخش‌دهقی، نویسنده کتاب هدفش از نوشتن این اثر را این‌گونه گفته بود: «قصه مجید قصه‌ای متفاوت است، این کتاب روایتگر سرگذشت جوانی با تیپ، رفتار و منش امروزی است که اگر الان شبیه او را در خیابان ببینیم با چشمان‌مان او را قضاوت می‌کنیم، غافل از اینکه خوبی‌ای در وجودش بود که سبب شد خداوند مجید را برای خودش بخرد. شاید مجید اشتباهات و خطاهایی داشته است ولی وقتی وارد حرم حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) می‌شود حالاتی که پیدا می‌کند باعث می‌شود تا بانو او را انتخاب کند.»

تشییع پیکر شهید قربانخانی، سه سال پس از شهادت

چرا بربری؟

می‌گویند دایی‌های پدرش نانوایی بربری دارند، مجید عصرها که از سرکار بر می‌گشت، پشت دخل بربری فروشی می‌رفت و نان دست مردم می‌داد. یکی می‌گفت مجید دو تا نان بده، آن یکی می‌گفت مجید چهار تا نان هم به من بده. سه تا هم به من و… همین‌طور شد که در محله نامش را مجید بربری گذاشتند وگرنه کار و بار مجید چیز دیگری بود.

از زبان پدر مجید

مجید خودمختار بود. از هیچکس حرف‌شنوی نداشت. بدنش خال‌کوبی شده بود و چندین نوچه داشت. سال ۹۳ به پیاده‌روی کربلا رفت و به گفته خودش در بین‌الحرمین از امام حسین (ع) خواسته بود آدمش کند. سال بعد مجید به هیاتی رفت که آنجا درباره مدافعان و در مدح حرم و حضرت زینب (س) می‌خوانند و مجید در آنجا از شدت گریه بیهوش شده بود.

حرف‌های خواهر

مجید هیچ وقت علاقه‌ای به درس خواندن نداشت. تا کلاس هشتم خواند و برای همیشه کتاب‌های درسی‌اش را در قفسه‌های کتاب به یادگار گذاشت و کنار پدر در بازار آهن مشغول به کار شد. در آمد روزانه‌اش را بین من و مادر و دیگر خواهرانم تقسیم می‌کرد، وقتی به این رفتارش معترض می‌شدیم، می‌گفت روزی‌رسان اصلی خداوند است. همه خانواده و فامیل آرزویمان بود که دامادی مجید را ببینیم، وقتی می‌گفتیم برایت آستین بالا بزنیم، می‌گفت: «داماد می‌شوم، عروسی‌ام خیلی هم شلوغ می‌شود، ماشین عروسم به جای اینکه گل قرمز داشته باشد، گل سیاه دارد» و چون خیلی شوخ‌طبع بود هیچ‌کدام از ما حرف‌هایش را اصلاً جدی نمی‌گرفتیم. مجید هیچ وقت اهل نماز و روزه و دعا نبود، اما سه چهار ماه قبل از رفتن به سوریه به کلی متحول شد، همیشه در حال دعا و گریه بود، نمازهایش را سروقت می‌خواند، حتی نماز صبحش را نیز اول وقت می‌خواند. خودش همیشه می‌گفت نمی‌دانم چه اتفاقی برایم افتاده که این‌طور عوض شده‌ام و دوست دارم همیشه دعا بخوانم و گریه کنم و همیشه در حال عبادت باشم. در این مدتی که دچار تحول روحی و معنوی شده بود همیشه زمزمه لبش «پناه حرم، کجا می‌روی برادرم» بود؛ همیشه ارادت خاصی به حضرت زینب (س) داشت.

بخشی از کتاب «مجید بربری»

قهوه‌خانه حاج مسعود

صدای قل‌قل قلیان به گوش و بوی تنباکوی میوه‌ای به مشام می‌رسید. روی تخت‌های دو نفره و سه نفره، کنار هم نشسته، چایی می‌خوردند و قلیان هم کنارشان بود. گاهی دودی از یک تخت بالا می‌رفت و چند ثانیه بعد در هوا محو می‌شد. اینجا برای مجید نا آشنا نبود. بیشتر شب و روزهای جوانی‌اش را روی همین تخت‌ها با دوستانش گذرانده بود. مجید از راه رسید. یک دفتر و خودکار هم در دستش بود. با بیشتر آنهایی که روی تخت‌ها نشسته بودند و گپ می‌زدند، سلام و علیک داشت، گاهی بعضی از آنها حتی برای مجید بلند می‌شدند و جا برایش باز می‌کردند. یکی دو نفری هم نی قلیان را به سمت مجید کج می‌کردند و تعارفی به مجید می‌زدند.
- آقا مجید، طعم پرتقال، بفرما
+ نه داداش، من چند ماهی میشه که دیگه نمی‌کشم.
- ای بابا مجید جون بیا یه دم بزن، حالش رو ببر.
+ می‌گم نمی‌کشم، تو میگی بیا یه دم بزن.
و بی‌آنکه پی حرف را بگیرد کنار حاج مسعود رفت. حاج مسعود مداح هیات بود. بیشتر محرم‌ها مجید در هیات حاج مسعود سینه می‌زد و گاهی میدان‌دار هیات هم می‌شد. حاج مسعود در دوران بچگی‌اش به حج مشرف شده بود و از همان روزها حاجی قبل از اسمش مانده بود.
مجید سلام کرد و گفت:
- حاجی بیا کارت دارم.
حاج مسعود از اتاق بیرون آمد و با حوله کوچک دستانش را خشک می‌کرد.
+ جونم مجید، کاری داری.
- بیا داداش، بیا حاجی جون چهارتا حرف قلمبه سلمبه یاد من بده، من سواد آنچنانی ندارم، می‌خوام وصیتم را بنویسم.
+ مجید، این دیگه از اون حرف‌هاست. خودت باید بنویسی، من آخه چی بهت بگم.
بر روی لبه یکی از تخت‌ها نشست و شروع به نوشتن کرد. مجید و حاج مسعود با هم زیاد خاطره داشتند. سال‌های زیادی بود که با هم بودند. اول هم صنف، بعد هم بچه محل بودن‌شان آن دو را کنار هم قرار داده بود. مسعود نگاهش کرد و یاد روزی افتاد که بچه‌های قهوه‌خانه خبردارشده بودند مجید قرار است به سوریه برود. دهان به دهان این حرف به گوش همه رسیده بود. خیلی‌ها تعجب کرده بودند و می‌گفتند:
- نه بابا، این سوریه برو نیست. حالا هم می‌خواد یه اعتباری جمع کنه.
- آخه اصلاً مجید رو سوریه نمی‌برن، مگه میشه، مگه داریم.

*روزنامه فرهیختگان

گفت وگو با مهدی چمران به مناسبت ولادت شهید چمران؛

- در رابطه با رفتار و اخلاق فردی شهید چمران بفرمایید.
همان طور که گفتم بنده سه برادر دیگر هم داشتم که از مصطفی بزرگتر بودند، و من و مصطفی پشت سر هم بودیم، او ۹ سال از من بزرگتر بود و رابطه خوبی با هم داشتیم، او شخصیت بسیار دوست داشتنی داشت نه تنها برای من؛ بلکه برای همه همکلاسی‌ها و دوستانش، اهل جوانمردی و ایثار و فداکاری بود، یک بار خودش می‌گفت که یکی از دوستانش نمره پایین گرفته بود و رد شده بود، دکتر هم‌گریه‌اش گرفته بود که چرا دوستش رد شده و خود او دکتر را دلداری داده بود، یا دانشکده فنی که بود یک رای‌گیری کرده بودند و او که سال سوم دانشکده بود به عنوان محبوب‌ترین دانشجوی دانشکده فنی انتخاب شده بود.

سیره شهید چمران چه نسخه‌ای برای مشکلات امروز کشور دارد؟
زمانی که دولت موقت پایان‌پذیرفته بود و دوران حکومت شورای انقلاب بود، او بعد از ظهرها می‌آمد در نخست‌وزیری چون آنجا راحت‌تر می‌توانست افراد را ببیند و ملاقات کند، تا نیمه‌های شب و حتی تا صبح با آنها به صحبت و بحث می‌نشست و از هر جا که می‌آمدند آنها را می‌دید. یادم هست که شهید صیاد شیرازی از اصفهان می‌آمد و تا صبح در مورد ارتش با هم صحبت می‌کردند چون دکتر چمران وزیر دفاع بود.

آمد در اتاق خودش که ما هم آنجا مستقر بودیم، یک آقای آفریقایی هم همراهش بود گفت از همکلاسی‌های من در آمریکا بوده و رشته الکترونیک خوانده، از آمریکا برگشته و رفته نیجریه و آنجا وزیر است و حالا آمده که من را ببیند، او از بچه‌های مسلمان خوب هم‌دانشگاهی من در آمریکا است و آمده که من را ببیند. او رفت نشست و بعد هم من را صدا کرد که بیا ببین این شخص چه می‌گوید. می‌گفت انقلاب اسلامی یک حرکت بزرگ تاریخی بود که شماها، خود ملت ایران ارزشش را به خوبی نمی‌دانید؛ ولی ما آفریقایی‌ها بهتر از شما می‌دانیم، ما نگران شما هستیم؛ چون اگر خدای نکرده انقلاب اسلامی‌شما به شکست بینجامد ما دیگر نمی‌توانیم در دنیا سر بلند کنیم، بایستی قرن‌ها همین طور بمانیم، تحت استعمار بودیم، از استعمار بیرون آمدیم؛ ولی هنوز هم بر ما حاکم هستند و می‌گفت این اختلافات داخلی شما را که می‌بینیم می‌ترسیم و نگران می‌شویم که اگر این انقلاب به نتیجه نرسد ما چه بکنیم، اگر فکر خودتان نیستید و دلتان برای خودتان نمی‌سوزد لااقل دلتان برای ما آفریقایی‌ها بسوزد، بگذارید شما به پیروزی برسید تا ما هم پیروز شویم.

همان روز من به آقای دکتر گفتم می‌دانید امروز چه اتفاقی افتاده؟ گفت نمی‌دانم، گفتم آمریکا ما را تحریم کرده است، نه دیگر قطعات می‌دهد نه بالگرد و ادوات جنگی، دکتر هم بلافاصله دستانش را به حالت قنوت بالا برد و گفت الهی شکر، گفتم ما را تحریم کردند، وسایل و پول‌های ما را نمی‌دهند، باز هم گفت الهی شکر.

- شهید چمران تعدادی دستنوشته داشتند، در آنها به چه نکاتی‌اشاره داشتند؟
دستنوشته شهید چمران هنگامی‌که وارد ایران شده بود که خطاب به مادرمان نوشته است:
وقتی می‌خواستم از ایران بروم تو به فرودگاه آمدی و در گوش من چنین گفتی که ای مصطفی! من تو را با شیره جانم بزرگ کردم و حالا که داری از ایران می‌روی هیچ چیزی از تو نمی‌خواهم، فقط یک سفارش دارم که خدا را فراموش نکنی.

ای مادر بعد از ۲۲ سال به وطن بازمی‌گردم و به تو اطمینان می‌دهم که حتی برای یک لحظه هم خدا را فراموش نکرده‌ام.

دکتر دست نوشته دیگری را در بهشت زهرا (س) بر سر مزار شهدا نوشته است که نیایش گونه است؛ اما در آن استراتژی و خط خود را مشخص می‌کند، این را برای این می‌خوانم که برخی نمایندگان مجلس می‌گویند حقوق ما کم است یا پدر ما فلان بوده و باید اینقدر حقوق بگیریم و نظایر این…

خدایا به شکرانه این پیروزی بزرگ (انقلاب اسلامی) خوش دارم که هدیه‌ای تقدیم تو کنم؛ اما چیزی جز جان ندارم، من از شدت سرور می‌سوزم، می‌لرزم و شرم زده‌ام و نمی‌دانم خدایا تو را چگونه شکر کنم، می‌خواهم همه چیز خود را بدهم، می‌خواهم خود را قربانی کنم، با کمال اخلاص آنچه دارم تقدیم می‌کنم، مالی ندارم، ملکی ندارم، درویشم، بی‌چیزم، فقط قلبی سوزان دارم که آن را هم تقدیم کرده‌ام و جانم ناچیزتر از آن است که برای تقدیم آن بخواهم منتی بگذارم، جانم که چیزی نیست. خدایا من آمده‌ام، با همه وجودم، با قلبم و روحم، آمده‌ام که خود را قربانی راه تو کنم، آمده‌ام تا همه حیات و هستی خود را به شکرانه این پیروزی بزرگ تقدیم تو کنم، من چیزی از تو نمی‌خواهم، من سربازی گمنامم، من درویشی سراپا برهنه‌ام و هنگامی‌که چشم از جهان فرو می‌بندم می‌خواهم که هیچ چیز نداشته باشم، می‌خواهم فقط برای خدا باشم، می‌خواهم از هر شائبه خودخواهی و خودبینی به دور باشم، می‌خواهم بسوزم تا راه را روشن کنم.

شهدای ما سوختند تا راه را برای ما روشن کنند تا فتنه ۸۸ صورت نپذیرد، تا ۹ دی‌ها به وجود بیاید، راه روشنی که هر روز در نمازها از خدا می‌خواهیم همین راه است، شهدای ما سوختند و رفتند تا ما راه را اشتباه نرویم و از طریق مستقیم الهی منحرف نشویم، پشت سر رهبری راه را دنبال کنیم و به بیراهه نرویم.

از شهید چمران وقتی که به شهادت رسید یک تفنگ کلاشینکف خونین که با خاک‌های دهلاویه در هم آمیخته بود، به جا ماند که هم اکنون در موزه نظامی سعدآباد است، یک لباس چریکی هم به تن داشت که دوستان ما آن را تکه تکه کردند و به نیت تبرک و تیمّن بردند و جیب‌های آن را هم با وسایلش به من دادند، یک دست کت و شلوار هم در ساختمان نخست‌وزیری داشت؛ چون همراه با همسر لبنانیش در اتاقی در زیرزمین که شبها راننده‌ها استراحت می‌کردند مانده بود و خانه‌ای نداشت و به کاخ‌ها نرفته بود. کت و شلوارش را هم همسرش به کارکنان نخست‌وزیری داد. چند هزار جلد کتاب داشت که کتابها را با کامیون از لبنان آوردیم و در کتابخانه بنیاد شهید چمران نگهداری و استفاده می‌کنیم. ۳۵ هزار تومان هم پول نقد در بانک ملی، شعبه پاستور، واحد مجلس شورای اسلامی‌داشت، او نماینده مردم تهران بود و حقوق نماینده‌ها هم ۷ هزار تومان بود و چند ماهی که در جبهه بود حقوقش را نگرفته بود، من هم رفتم که پول را بگیرم، اما حیفم آمد گفتم بگذار بماند تا عبرتی برای آیندگان باشد، برای نمایندگان آینده، برای خودم که یادم بماند نمایندگانی این‌گونه بودند، الان هم پول در همان شعبه باقی مانده است و در حقیقت خواسته‌اش را که گفته بود خدایا از تو می‌خواهم هنگام رفتن از این دنیا چیزی نداشته باشم خدا اجابت کرد.

- به نظر شما چگونه می‌توانیم جایگاه شهدا را بیشتر درک کنیم؟
حالا اگرچه شهدای مدافع حرم را داریم ولی با مقایسه‌هایی که می‌شود خیلی چیزها برایمان روشن می‌شود که شهدای ما واقعاً چگونه بودند، فرمانده لشکری که آن قدر متواضع است که شب پوتین نیروهای خود را واکس می‌زند یا لباس‌ها و ظرف‌هایشان را می‌شوید و یا جابه جایی مهمات را انجام می‌دهد، یا شهید بابایی که وارد قرارگاهی می‌شود و او را نمی‌شناسند و به جلسه راه نمی‌دهند، او هم چیزی نمی‌گوید و گوشه‌ای می‌نشیند و وقتی می‌فهمند که او عضو همین جلسه است می‌آیند و او را می‌برند داخل، این را با فردی مقایسه کنیم که اگر او را در جایی نشناسند عصبانی می‌شود و فحش می‌دهد و توقع دارد که همه دنیا مقابلش سر تعظیم فرود بیاورند به خاطر اینکه به جایی رسیده است.

یا مثلاً وزیر یا مسئولی که وقتی خبرنگار از او سؤالی می‌پرسد میکروفن او را پرت می‌کند یا کلمات نامناسبی که حتی در شان یک انسان معمولی هم نیست ادا می‌کند؛ البته قیاس این‌ها با شهدا کار درستی نیست چرا که هیچ وقت هیچ کسی را نمی‌توانیم با شهدا قیاس کنیم؛ ولی به خاطر اینکه بتوانیم جایگاه افراد را بهتر بشناسیم و جایگاه شهدا را بهتر درک کنیم، باید قیاس‌های خیلی معمولی را انجام دهیم و خیلی مسائل را درک کنیم.

رزمندگان ما با صلابت ایستاده بودند و سخت می‌جنگیدند و نگران خیلی از مسائل مانند تحریم و آب و نان نبودند؛ ولی عده‌ای می‌گویند مردم دیگر خسته شده‌اند برویم باب مذاکره را باز کنیم و مسائل را حل کنیم و فکر می‌کنند دشمنان ما کسانی هستند که با چند کلمه خوش و بش و چند تا صحبت زیبا و تبسم و لبخند به آنها می‌شود مسائل را حل کرد، در صورتی که آنها سقوط و شکست ما را می‌خواهند، آنها می‌خواهند که ما برایشان نوکری کنیم، همان گونه که خیلی از ملت‌های دیگر را به چنین وضعی کشانده‌اند و امروز آنها را می‌دوشند و به آنها آسیب می‌رسانند. شهدا این را نشان دادن که باید در مقابلشان ایستاد.
منبع: کیهان

شهید محمدابراهیم همت به همراه جمعی از همرزمان خود در گردان عمار، در ۱۷ اسفند سال ۶۲ در منطقه طلائیه در جریان عملیات خیبر به فیض شهادت نائل آمد. شهید همت که در ۱۲ فروردین ۱۳۳۴ در شهرضای اصفهان به دنیا آمد، یکی از فرماندهان ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در زمان جنگ بود. وی همچنین سابقه حضور در جنگ لبنان و رژیم صهیونیستی را نیز داشت. عملیات خیبر یکی از مهم‌ترین عملیات‌های ایران در جنگ با عراق محسوب می‌شد که حاج ابراهیم در جریان همین عملیات به شهادت رسید.

به مناسبت سالگرد شهادت شهید همت، صفحه اینستاگرام منتسب به سردار سرلشکر پاسدار حاج قاسم سلیمانی فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران، ویدئویی از بیانات وی در خصوص این شهید بزرگوار را منتشر کرد که در ادامه مشاهده می‌کنید.

۱۳ رجب بود که شهید شد… 

? عملیات رمضان ؛ یه شب رفتیم یه جایی معروف بود به سه راه مرگ.
شب سختی بود تا صبح گلوله از همه طرف میومد. هوا داشت روشن می شد دیدیم یه عده زیاد دارن میرن عقب. خیلی مطمئن گفتیم اینا ترسیدن ولشون کن بعد یه عده دیگه و … 
مونده بودیم حدود بیست نفر زمین از شدت انفجار می لرزید و از همه طرف گلوله میومد. خلاصه یه وقت شهید حسن حق نگهدار اومد و گفت شما اینجا چکار میکنین خوشحال گفتیم ما اینجا رو حفظ کردیم
گفت یکی بمونه کمک من و یه مسیر رو نشون داد و گفت سریع از این طرف فرار کنین محاصره شدیم و اون هایی هم که رفتن اسیر شدن!
تا چشم کار میکرد دور تا دور تانک بود و جوری بود که با تانک مث تک تیرانداز نفر میزدن!
همینطور که میدویدیم نصف تنه یکی با توپ مستقیم کنده شد و بقیه بدنش چند قدمی رفت و افتاد.
خدا بیامرز شهید نامدار رحیمی چند تا گونی آرپی جی برداشت و با شهید حسن حق نگهدار 45 تانک زدن ( بعد که حسن رو دیدیم تا دو هفته گوشهاش خون میومد)
غلامحسین پای راستش مشکل داشت , با هم می دویدیم و او لنگان لنگان و منم چند باری محکم پرت شدم و کمرو گردن به شدت درد می کرد. حالا من میخواستم رعایت غلام کنم و او هم میدید از شدت درد به سختی نفس میکشم میگفت کو کا علی ؛ یواش 
بعد همین طور که عقب میومدیم اسلحه هایی که بچه ها ریخته بودن زمین میگفت حیفه بردار دست عراقی ها نیافته!
چهار تا ار پی جی و دو تا کلاش با پای درد او و کمر داغون من کشون کشون اوردیم .من تو فکر او بودم و او تو فکر رعایت من…
و تو او وانفسا یه چند تا کمپوت دیدیم گفتم غلامحسین دهنمون خشکه بس که دویدیم بیآ کمپوت بخوریم خلاصه میون دشت که سیاهی تانک دور تا دور غوغا میکرد و برای هر نفر چند تا تانک با هم نشونه تکی میزدن جفت مون از نفس رفته بودیم و می خواستیم با خنده بگذره.
گفت کوکا علی او گیلاس بده 
نشستیم و چند تا کمپوت هولکی خوردیم و خندیدیم.
کمی دور تر عراقی ها می رقصیدن و بچه ها رو که اسیر کرده بودن میزدن.
خلاصه بیش از 9 کیلومتر اومدیم عقب تا رسیدیم به خاکریزها.
یه کامیون مهمات خالی کرده و داشت برمی گشت تو بار کامیون اوردنمون عقب.
پیاده شدیم آب خوردیم و غلامحسین همون جا کلاه آهنی گذاشت زیر سرش و چنان خوابی رفت رو زمین زیر آفتاب…

? قرار بود برای خرمشهر بعد از دو عملیات اولیه بیت المقدس از فکه با هلیکوپتر بیارن مون دارخویین.
قبل سوار شدن غلامحسین یه کلمن دستش بود گفتیم تشنه ایم آب بده 
آبلیمو خالص کرده بود تو کلمن و گفت می خواستم شربت درس کنم ولی بیاید بخورید خوبه رفع عطش میکنه. خلاصه همه یه لیوان آبلیمو خوردیم!
حدود 50 نفر تو هلیکوپتر شنوک سوار شدیم. یه کم که رفتیم چند تا میگ اومدن که هلیکوپتر ها رو بزن
شوفرش هولکی شد و تکون زیاد می خورد.
یکی از بچه ها به یکی دیگه که داشت حالش به هم می خورد گفت بریز تو کلاهت!
داشتیم پیاده می شدیم ردیف کلاه آهنی به دست که پر ابلیمو بود پیاده شدیم!

? سال 76 ماه رجب بود مشغول طواف بودم دیدم غلامحسین با یه جزیی فاصله کمتر از نیم قدم سمت چپم داره میاد. برای اینکه به طرف چپ نگاه نکنم ( سمت کعبه تو طواف نمی شه برگشت ) یواشتر رفتم تا بیاد جلوتر مطمئن شم غلامحسینه.
از گوشه چشم ریش بور و قرمزش رو می دیدم …
پیش خودم گفتم دور طواف تموم شد وای میسم باهاش حال و احوال میکنم
خلاصه طواف تموم شد وایسادم نزدیک مقام ابراهیم هر چی نگاه کردم ندیدمش…
یه دفعه یادم اومد غلامحسین شهید شده و دقیقا همون ایام رجب و …

هدیه به شهید غلامحسین بغدادپور صلوات,,شهدای فارس

تولد：۱۳۴۰/۹/۱۰
شهادت：۱۳۶۵/۱۲/۲۳-شلمچه(۱۳ رجب)

به نام خدا

نوشته ای از شهید اسکندری در اعتکاف سال 1384
روز سیزدهم ماه رجب در سال 1384 روز تولد حضرت امیر علیه السلام خداوند توفیق داد که برای اولین بار اعتکاف نصیبم شد.
این سه روز می شود انسان خود را محاسبه اعمال نماید قبل اینکه محاسبه اعمالمان بکنند.

بعد از این سه روز باید تحول درون انسان ایجاد شود اگر نشود مثل بنده گناهکار باید امید به خدا داشت، نباید نا امید شد. ایام البیض یعنی سفیدی خورشیدی – نور رجب یعنی ریزش گناهان .
خدایا! یک تحولی در ما ایجاد کن و نامه اعمال ما را سفید کن ، خدایا گناهان را نزد ما زشت  و  اعمال نیک را نزد ما شیرین قرار بده ، خدایا گناهان را نزد ما دور کن و عبادت را نزد ما نزدیک کن، خدایا پدران ما همسایگان ، دوستان و نزدیکان ما رفتند ولی بیدار نشدیم .

خدایا ما را از خواب غفلت هوشیار و بیدار کن. هنوز غافل هستیم هنوز قلب ما پاک نشده است ، هنوز غفلت وجودم را فرا گرفته هنوز ارتباط وصل نشده . خدایا گناهان برتنم سنگینی می کند و تنم سنگین شده ، خدایا قلبم کدر شده پس قلبم را صیقل کن ، خدایا قلبم را از سیاهی پاک کن.

خدایا چرا غافل هستم؟ چرا خواب رفتم؟ چرا ظلمات تنم و قلبم را گرفته؟ چرا نور تو ، ولایت تو محبت تو در وجودم کم رنگ شده؟ خدایا نور خودت ولایت خودت محبت خودت خوبیهای خودت ، تو را به تمامی خوبان عالم قسم می دهم در وجود من گناهکار در قلب من غافل رسوخ ده. خدایا مگر خود نگفتی ناامید مباش ، مگر خود نگفتی امیدوار باش، مگر خود نگفتی اگر توبه شکستی باز هم بیا ، مگر خود نگفتی مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم ، ما آمدیم اما چگونه آمدیم با کوله بار گناه با کوله بار کبر با کوله بار تکبر با کوله بار مستی دنیا با کوله بار نفس سرکش ،نفسی که از دست خودم در رفته و دیگر نمی توانم آن را هدایت و کنترل کنم.

خدایا کمکم کن و دستم را بگیر. خدایا هدایتم کن و به راه راست و صراط مستقیم خود ما را راهنمایی کن خدایا پشیمانم . خدایا دستم از همه جا قطع شده و فقط فقط تو را دارم، خدایا فقط فقط امیدم به توست ،و اگر امیدم به تو نباشد پس به چه کسی امید ببندم. خدایا این امید به تو است که زنده هستم و گرنه باید از روی فکر دق می کردم و دیگر زنده نبودم ولی همه به همه به امید تو می آیم و به امید بخشش تو زنده می مانم و به امید تو روز را شب وشب را روز می گذرانم ، خدایا قلوب مرا پاک کن خدایا قلوب ما را روف و مهربان کن خدایا تمامی زشتیها را در وجودمن دفن کن خدایا تمامی خوبی ها را در وجودم زیاد کن

 الهی و ربی من لی غیرک

خدایا زمانی که مرا در قبر می گذارند چه کسی به فریادم می رسد همه می روند؟، همه اقوام، دوستان، همسایگان تلاش می کنند بلکه زودتر روی قبر من خاک بریزند و بروند عجله می کند برای رفتن و من را تنها می گذارند من هستم با اعمال زشت خودم من هستم با آن قبر تاریک و تنگ و نمسار .من هستم با بدیهایی که در این دنیا انجام دادم من هستم با اعمال بدم ، من هستم با آن همه گرفتاری من هستم با آن همه دوست داشتنی دنیا خدایا تنم در عالم خاکی می رود و روحم را در عالم برزخی می رود . 

خدایا این دنیا مانند آن خوابی بود که بیدار نشدم . من غافل بودم من به رفقا به دوستان به آشنایان به خانواده به اقوام دل خوش کرده بودم واز عشق تو بی خبر بودم و از بزرگی تو بی خبر بودم من غافل بودم چرا؟

خدایا من به وحدانیتت ، به بزرگی به رئوفتت و به وعده های تو ایمان داشتم ولی چه کنم که شیطان در وجودم رخنه کرده بود و من را از یاد تو غافل می کرد. خدایا شیطان را از ما دور کن ، خدایا غفلت را از ما دور کن ، خدایا ما به قیامت تو و روز معاد تو و به پیامبر تو نبوت تو و به امامات امامان تو ایمان داریم. خدایا به توحید تو به واحد بودن تو به قدرت تو به مهربانیت به بزرگی و تواناییت و به تمام خوبیها ی تو ایمان و اعتقاد داریم . شما هم دست ما را بگیر شما هم ما را هدایت کن، شما هم به ما اراده بده که گناه نکنیم خدایا متوسل میشوم به زیارت عاشورا خدایا متوسل میشوم به حضرت زهراس.

خدایا از من آهی از تو نگاهی

خدایا ماه رجب بگذشت و من از خود نگذشتم پس تو از ما بگذر، خدایا موها و محاسنم سفید شد عمری را پشت سرگذاشتم. بدنم ضعیف شد. چشمانم ضعیف شد. توان جسمانیم کم شد. ولی بیدار نشدم . غافل بودم غفلت سرپایم را فرا گرفته بود چه کنم امیدم به مولایم است تنها و تنها امید به تو دارم ای پروردگار جهانیان فقط به بخشندگی به مهربانی تو به بزرگی تو فکر می کنم و امیدوار می شوم . ای خدای بزرگ دستم را بگیر رسوایم مکن آبرویم را مریز تو ستارالعیوب هستی تو پوشاننده عیبها هستی.

پس روز محشر هم ستارالعیوب باش