رگا

مرور زندگی شهدا نکات زیادی را می‌تواند در خود داشته باشد اما آنچه مهم است این است که می‌آموزیم در هر خانواده و یا جامعه و محیطی باشی می‌توانی شهید شوی. می‌توانی لحظه لحظه زندگی‌ات را گره بزنی به آسمان و قدم بگذاری در سیر الی الله و فنا شوی در این عاشقی.

 خانم زهرا رام مادر شهید غلامرضا برزگر یکی از هزاران مادری است که در زندگی سختی های فراوانی را تحمل کرده و فراز و فرودهای زندگی را بالا و پایین کرده است. اما ورای همه سختی‌ها نور خدا در دلش روشن و گرم بود و توانست پسری در جامعه تربیت کند که برایش عاقبت به خیری به ارمغان داشته باشد.

*پدرم بی‌سواد بود اما روی تربیت دینی ما حساس بود

اصلیت ما بر می‌گردد به شهرستان ابهر استان زنجان، تا قبل ازدواج در همین شهرستان ابهر کنار مادرم زندگی می‌کردم. پدرم از ۷ سالگی در تهران ساکن شده بود و در شهرداری کارگری می‌کرد و بعد از ازدواجش با مادرم هر چند وقت یکبار به ما سر می زد و پول می فرستاد تا گذران زندگی کنیم. پدرم داداش علی رام واقعا مرد خوب و با خدایی بود. برعکس مادرم که کمی پر سر و صدا بود پدرم واقعا آرام بود. نماز و آیت الکرسی را از او یاد گرفتیم، با اینکه سواد نداشت اما همه را از بهر بود و کمک می‌کرد ما هم قرآن حفظ کنیم.

*در تمام طول بارداری نه جایی رفتم نه لقمه کسی را خوردم

یک سال پس از ازدواج در ۱۴ سالگی اولین فرزندم علیرضا را به دنیا آوردم. در زمان بارداری از جنبه مذهبی سعی می‌کردم آدابی که وجود دارد را رعایت کنم. با هزار زحمت به پدرم فهماندم که باردارم، چون خجالت می‌کشیدم مستقیم بگویم. از آن به بعد پدرم گاه گاهی که به خانه ما سر می زد مرا نصیحت می کرد و من هم گوش می‌دادم. البته او هم اصلا اشاره‌ای به بارداری من نمی‌کرد فقط غیر مستقیم مطالب را به من می‌گفت. مثلا می گفت در این چند ماه از دست هر کسی لقمه نگیر و خانه کسانی که می دانی خمس نمی‌دهند و اهل رعایت این احکام نیستند، یا بی بند و بارند نرو. از رفتن به مراسم های عروسی هم که ساز و آواز داشتند مرا منع می کرد.

دوران بارداری مادرها در آینده بچه‌ها خیلی مهم است. من سعی کردم در این دوران بسیار رعایت کنم. گاهی کسی لقمه ای تعارف می کرد می‌گفتم: ممنون میل ندارم. در تمام طول بارداری نه جایی رفتم نه لقمه کسی را خوردم.

بچه هایم کم‌کم بزرگ شدند. پسر بزرگم خیلی مراقبم بود. غلامرضا هم خیلی با من مهربانی می کرد. بعد از شهادت او شوهرم بداخلاق شده بود. من حتی از نماز خواندن شوهرم با مهربانی مراقبت می‌کردم که نمازهایش را درست و سر وقت بخواند. هیچ اخلاق بد دیگری نداشت جز اینکه گاهی به شدت عصبانی می‌شد. وقتی با همسرم حرف‌مان می‌شد به او می‌گفتم تو بزرگتر از من هستی باید احترام تو را حفظ کنم.

*با بچه‌ها راه می‌آمدم

هر سه پسرم خیلی پرتحرک بودند. وقتی با هم بازی می کردند خانه زیر و رو می شد اما من خیلی با آنها راه می آمدم. بچه‌هایم را با عشقم بزرگ کردم. به نظر من مادری که می خواهد هم رفیق بچه هایش باشد هم مادر باشد باید راه بیاید با بچه ها. وقتی خانه را با شیطنت‌های‌شان زیر و رو  می‌کردند غلامرضا می گفت مامان الان نوک می زند همه جا را مرتب می کند.

یک دستم به مرتب کردن خانه بود و یک دستم به آشپزی. برادرم هم که با آنها می افتاد می شدند چهار نفر. وقتی زندگی را به هم می زدند می رفتند در کوچه دنبال بازی. گاهی که عصبانی می شدم کتک‌شان می زدم. (می خندد) تا می رفتم سمت غلامرضا می دوید می گفت مامان جان من رفتم! بعد از چند دقیقه می آمد از لای در صدا می زد مامان جان خوبی؟ بیایم تو؟ بعد می آمد مرا بغل می کرد می بوسید.

*در کارهای پشتیبانی جنگ شرکت می‌کردم

وقتی جنگ شروع شد همراه خانم های محل می رفتم زینبیه محله‌مان کارهای پشتیبانی جنگ را انجام می دادم. شوهرم گاهی مخالفت می‌کرد اما من می رفتم. تمام سالهای جنگ آنجا فعالیت داشتیم. نان و شیرینی می‌پختیم، لباس های رزمنده‌ها را می شستیم و مرتب می کردیم و کارهایی از این دست. یک‌بار در زینبیه بودیم که گفتند در پارک محل بمباران شده و بمب افتاده. سریع خودم را رساندم خانه دیدم بچه هایم سالم هستند و کنار دیوار ایستادند. غلامرضا نوجوان شده بود تازه.

*تنها هفته ای نیست که سر مزار پسرم نرفته باشم

یک بار که رفتم مکه و کربلا نتوانستم سر مزار غلامرضا بروم. وگرنه امکان ندارد یک هفته سر مزار پسرم نروم. حتی قرار بود عمل سرپایی انجام بدهم، رفتم دکتر، از دکتر خواهش کردم هر طوری هست مرا تا شب مرخص کند وقتی علت اصرارم را فهمید به حرفم گوش کرد. صبح ساعت ۷ با دخترم رفتیم بهشت زهرا و حالم بهتر شد. در مکه و کربلا بودم بچه هایم به جای من رفته بودند سر مزار غلامرضا. قبلش فکر می‌کردم کسی نمی رود برای همین با حضرت زهرا(س) صحبت می کردم و گریه کردم. خواب دیدم غلامرضا آمد کنارم نشست گفت چرا گریه می کنی مادر؟ الان آمدی زیارت.

سالهای زیادی از شهادتش می گذرد…بیستم آذرسال 1360!

اما هنوز بررسی زندگانی اش می تواند برای جوانانی که سال­های نخستین انقلاب و حماسه و عرفانِ این شخصیت وارسته اخلاق را درک نکرده اند، جذاب، شنیدنی و تأثیرگذار باشد!

شهادت آیت الله سیدعبدالحسین دستغیب…شهید محراب!

روز ولادتش عاشورابود و شهادتش هم مانندجدبزرگوارش مظلومانه!

واقعا که بود او؟!

این یاور و سرباز خمینی(ره) که باتلاش های بسیار وتحمل رنجها خود را هم گام با نهضت اسلام میکردند،و در هر فرصت پرده از جنايات رژيم پهلوي بر مي داشتند؛بارها مورد خشم ماموران رژيم شاه قرار گرفتند تاآنجا که برای دستگیری او از تهران به شیراز آمده و چون ایشانرا نیافتند و با مقاومت مردم روبه رو شدند به آزار و اذیت آنان پرداختهو عده ای را نیز دستگیرکردند؛که سرانجام آیت الله دستغیب  برای نجات آن افراد بیگناه و جلوگیری از آزارآنان طی نامه ای خود را به ماموران ساواک معرفی کردند و دستگیرو بعداز مدتی تبعیدشدند. ایشان برای باردوم نیزدر سال 1343 به دست افرادشاه روانه زندان شدندو اینچنین زندگی سیاسی و انقلابی سخت ایشان باتحمل سختیهای فراوان شروع شد…

ایشان هفت سال در حوزه نجف مشغول به تحصیل شدند وبه دلیل دستیابی به درجات بالای علمی، توانستند در دوران جوانی، درجه اجتهاد را دریافت کنند.و هم اکنونبيش از 46 کتاب ارزشمند در زمينه هاي مختلف اخلاقي ، اعتقادي و… از اين شهيد عزيز به يادگار مانده است.گذشته از شخصیت برجسته علمی ایشان، نخستین چیزی که از زمزمه نامایشانبه ذهن خطور می کند، شخصیت اخلاقی و ویژگی­های رفتاری ایشان به عنوان نمونه ای کامل از یک استاد اخلاق است. استادشان آیت ­اللَّه محمدکاظم شیرازی هنگام امضای اجازه ­نامه اجتهاد ایشان می نویسد: «او از اخلاق ناشایسته، پاک است و به هر اخلاق شایسته ای آراسته است.»

فرزند ایشان «حجت­ الاسلام سیدمحمدهاشم دستغیب» در این زمینه می نویسد: «پدرم چه روزهای گرم تابستان را که به روزه گذرانید و چه شبهای سرد و طولانی زمستان را که به عبادت به صبح رسانید. فراموش نمی کنم بعضی نیمه شبها از خواب بیدار می شدم، کودکی خردسال بودم که صدای ناله اش را در سجده هایش می شنیدم، خودم را به خواب می زدم، اما به زمزمه های همراه با گریه ها و اشک­های روانش گوش می دادم. گویا هم اکنون نیز صدایش از اتاق مجاور، در گوشم طنین می افکند و آه جانسوزش دلم را می آزارد.

سرانجام در بیستم آذر 1360 توسط گروه منافقین این مرجع عالیقدر به همراه ده تن از بهترين مردان خدا به شهادت رسيدند و بار دیگر محراب، نوای ناله خیز سر می دهد و در سوگ سیدی نورانی مویه می کند؛  سیدی اهل قلم که برگ­های سبز از بوستان اندیشه اش به یادگار مانده؛ سیدی اهل اخلاق و عرفان و سومین مسافر محراب. مردی از قبیله نور … یادش جاودان و نامش چو آفتاب بلند باد.

به قلم بنده حقیر

شهید موسی نامجوی

یک بار آقای بازرگان و طباطبایی از قم از دیدار حضرت امام (ره) مراجعت می کردند. آنها در زمین چمن دانشگاه افسری پیاده شدند و سرهنگ نامجوی برای استقبال خدمت آنها رسید. و به خاطر علاقه ی خاصی که به امام (ره) داشت، رو به مهندس بازرگان کرد و گفت: «شما که پیش امام بودید برای ما چه هدیه ای آوردید؟» و آقای طباطبایی در جواب گفت: «ما خدمت امام یک جلد قرآن مجید برده بودیم. امام آن را از ما گرفت و جمله ای در آن نوشت و به ما داد ما هم آن را به شما تقدیم می کنیم».
نامجوی قرآن را گرفت و پس از بوسیدن، آن را باز نمود؛ امام با خطی زیبا این جمله را در گوشه قرآن نوشته بود: «قرآن برای آدم سازی است. روح الله الموسوی الخمینی »

منبع:[برگرفته از کتاب مجموعه خاطرات 9 / شهید امیر سرلشگرسیّد موسی نامجوی / انتشارات یازهرا(سلام الله علیها)، ص26]

یکبار که با اقای رجایی برای دیدین اقوام و خویشاوندان به قزوین رفتیم، شاهد بودم ایشان چون اهمیت زیادی برای صله رحم قائل بود، تا ساعت 4ونیم صبح مشغول دید و بازدید از اقوام و نزدیکان بود. به طوری که ما دیگر نکشیدیم و رفتیم خوابیدیم! و ایشان باز برنامه اش را ادامه داد و از وقتش که بسیار هم تنگ بود، حداکثر استفاده را کرد.

(خاطره ای از شهید محمد علی رجایی)

منبع:

به رنگ صبح/موسسه فرهنگی هنری مطاف عشق/ص102

شهید سید مجتبی علمدار
روزی سر مزار سید نشسته بودیم. خانم من گفت: “من هرچه از خدا بخواهم با خواندن زیارت عاشورا در کنار مزار سید بر آورده میشود.”
آن روز گفت: “آقا سید، من این زیارت عاشورا را به نیابت شما می خوانم. از خدا می خواهم زیارت عمه سادات، حضرت زینب(سلام الله علیها) را نصیب ما کند.”
روز بعد یکی از دوستان من زنگ زد و گفت: “با یک کاروان راهی سوریه هستیم. دو نفر جا دارد. اگر گذرنامه داری، سریع اقدام کن. باور کردنی نبود شب جمعه ی بعد در حرم حضرت زینب(سلام الله علیها) نائب الزیاره سید بودیم!”
در بین بچه های همکار این ماجرا را تعریف کردم. اینکه هرکسی از خدا چیزی بخواهد به سراغ مزار سید می رود و با قرائت زیارت عاشورا از خدا می خواهد که مشکلش برطرف شود.
هفته بعد سید را در عالم خواب دیدم. گفت: “به فلانی(از همکاران محل کار)، این مطلب را بگو…”
روز بعد همان شخص در حضور جمع گفت: “تو درباره ی سید مجتبی چی می گفتی؟! من رفتم سر قبر سید. زیارت عاشورا هم خواندم. اما مشکل من حل نشد.”
گفتم: “اتفاقا سید برات پیغام داده. گفته تو دو تا مشکل داری!”
از جمع خارج شدیم. ادامه دادم: “سید پیغام داد و گفت: ” مشکل اول تو با توسل به مادرم حضرت زهرا(سلام الله علیها) حل می شود. اما مشکل دوم را خودت به وجود آوردی. در زندگی خیلی به همسرت دروغ گفتی و این نتیجه همان دروغ هاست!” رنگ از رخسار دوستم پریده بود. گفت: درسته”

سید به یکی از دوستانش گفته بود: “هروقت خواستید برای من کاری انجام دهید زیارت عاشورا را بخوانید. سه بار هم در اول و آخر آن نام مادرم حضرت زهرا(سلام الله علیها) را ببرید.”

نقل از: یوسف غلامی

منبع: کتاب: “علمدار” کاری از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی