شهیدچمران:
ای حسین(ع)!دردمندم،دل شکسته ام واحساس می کنم که جز تو وراه تو،دارویی دیگر تسکین بخش قلب سوزانم نیست.
ای حسین(ع)!من برای زنده ماندن تلاش می کنم، ازمرگ نمی هراسم،بلکه به شهادت دلبستم و از همه چیز دست شستم،ولی نمیتوانم بپذیرم که ارزش های الهی و حتی قداست انقلاب بازیچه دست سیاست مداران و تجار ماده پرست شده است.قبول شهادت مرا آزاد کرده است.من آزادی خودرا به هیچ چیز حتی به حیات خود نمیفروشم…
منبع:زمزم عشق/دکتر اسماعِیل منصوری لاریجانی/ص 154
اواخر سال 1359 سوخت در مشهد کم بود و به صورت جیره‌بندی بین مصرف‌کنندگان توزیع می‌شد. باید کلی می‌رفتی توی صف می‌ایستادی، کوپن می‌دادی تا در قبالش بنزین کمی دریافت می‌کردی.
یکی از اقوام موتوری داشت که تقریباً امرارمعاش خانواده‌اش را از همان وسیله تأمین می‌کرد.همان وقت‌ها سیدعلی آمد مرخصی. وقتی باخبر شدم خودم را به خانة پدر رساندم. هنوز درست‌وحسابی احوال‌پرسی نکرده بودم که فامیلمان از راه رسید و با پدر و سیدعلی مشغول گفت‌وگو شد.
فهمیدم قصدش گرفتن مقداری بنزین از سیدعلی است! آخر سهم بنزین هر موتور یک لیتر در روز بود و چند روزی طول می‌کشید تا از طریق استانداری برای گرفتن سهمیة بیشتر اقدام کند. برای همین می‌خواست چند لیتری از سیدعلی بگیرد!
برادرم در سپاه خدمت می‌کرد، پاترولی در اختیار داشت که باکش همیشه پر بود و مأموریت‌های کاری‌اش را با آن انجام می‌داد. آن فرد به سیدعلی گفت: «خدا تو رو رسوند، چون کارم حسابی گیر بود و مونده بودم چه کنم.» سیدعلی لبخندی زد و با مهربانی گفت: «ولی این بنزین‌ها مال من نیست.» فامیلمان متعجب شد! انتظار هر جوابی را غیر از این داشت، پرسید: «پس مال کیه؟»
- مال بیت‌المال و خون شهدا.
تا سیدعلی این حرف را گفت فامیلمان کوپن و مبلغی جلوی او گذاشت.
- بفرما! من که نگفتم بنزین مجانی می‌خوام. حاضرم پول بیشتری بدهم تا هر طور که می‌خواهی برای بیت‌المال خرج کنی.
سیدعلی با مهربانی و درحالی‌که سعی می‌کرد او را قانع کند، گفت: «این بنزین باید تو راه خودش خرج بشه و من اجازة همچین کاری ندارم.» فامیلمان که اصلاً انتظار چنین جوابی نداشت، با اصرار و التماس خواهشش را تکرار کرد؛ اصراری که بی‌فایده بود. پدرم رو به سیدعلی گفت: «شما که دیگه نباید تو صف وایستی، لااقل کوپن و پول رو بگیر و بنزین بزن، بعد تو هر راهی که می‌خوای مصرفش کن.»
- پدر جان اگه جونم رو بخواهی بهت می‌دم؛ ولی همچین چیزی ازم نخواه.
تا برادرم این را گفت پدر با ناراحتی پرسید: «برای چی؟»
سیدعلی ادامه داد: «چون من فردا تو یه متر جا می‌خوابم و اون موقع باید جوابگوی اعمالم باشم.»
با اینکه برادر بزرگ‌تر بودم، در تمام کارها الگوی من بود؛ اما این مورد را نتوانستم تاب بیاورم.
گفتم: «داداش اینکه موردی نیست، این بندة خدا هم کوپن میده و هم پول، تو هم برو بنزین بزن. اینکه گناه و معصیت نیست.»
سیدعلی بلافاصله در جوابم گفت: «بقیة مردم هم کوپن می‌دن و هم پول؛ ولی کلی تو صف می‌مونن تا بنزین بهشون برسه، جواب اون‌ها رو چی بدم؟»
این را که گفت قانع شدم؛ اما بحث فامیلمان و سیدعلی یک‌ساعتی طول کشید. آخرش حرف‌هایی زد که اشک همه را درآورد. می‌گفت: «این ماشین و بنزینش بهای خون شهدا و اشک یتیمان هست. نمی‌تونم کاری رو که می‌خواهید انجام بدم.» فامیلمان بالاخره قانع شد و از گرفتن بنزین گذشت.
خاطره‌ای از شهید سیدعلی حسینی ابراهیم‌آبادی
راوی: سیدمحمد حسینی ابراهیم‌آبادی، برادر شهید
منبع: کیهان
گفتنـد ….
خبـر رسیـده بـاران داریـمـ باز از طرف دمشـق مهمـان داریـمـ …
همزمان با ایـام عیـد سعیـد غدیـر پیکر مطهر دو تن از شهدای سادات ، مدافعـان حـرم حضرت زینـب (سلام الله علیها) #شهید_سیدجلال_حبیب_الله_پور و #شهید_سیدسجاد_خلیلـی
به ترتیب بعد از گذشت ۳ و ۲ سال از زمان شهادت در سوریه شناسایی شده و به آغوش وطن باز می‌گردد .
پس از نشر خبر بازگشت پیکر دو شهید مدافع حرم پس از چندسال؛
همسر شهید حاج محمد بلباسی از شهدای خانطومان در صفحه اینستاگرامی اش نوشت:
ما جاي بذر، سرو به زمين داده ايم
تا زودتر پاجوش بزند با بذر اميد كار پيش نمی رود..
گرد كردن اعداد را همه بلدن
براي رُند كردن اعداد، به نزديكترين عدد صحيح متصلش می كنند،
از رفتنت دو سال و خرده ای گذشته، به آمدنت چقدر مانده؟!
به كدام سمت، سالهای فراق تو را گرد كنيم؟
به همان ساعتی كه رفتی و زمان برايم متوقف شد
يا به همان لحظه ی موعود ظهور كه قرار است برگردی…؟
كدام نزديكتر است..؟
كاش همراه خود آقا سر از مزار گمنامت دربياورم
همان بيابان
كه صدای نسيمش به گوشم می رسد
شايد گلی بر مزارت روييده..
همان بيابان
حوالی خانطومان…
از آن روزی که کشور عزیزمان مورد تعرض قرار گرفت و جنگ تحمیلی شروع شد و روزهای زیبایی را رزمندگان به دفاع مقدس از مرز و بوم کشور گذرانده اند، 35 سال می گذرد، اما دفاع مقدس هنوز تمام نشده است؛ در شهرها نفس می‌کشد، در کوچه و خیابان راه می‌رود و لحظه‌لحظه بودن خود را مستقیم و غیرمستقیم به ما نشان می دهد. جنگ تحمیلی هنوز در بسیاری از خانه‌ها ادامه دارد و با خانواده‌های زیادی زندگی می‌کند؛ خانواده‌هایی که یادگارانی زنده از روزهای آتش و خون دارند. دل‌نگرانی از سلامتی عزیزشان زیر بی‌رحمی توپ و تانک، جای خود را به درد و رنج جراحت‌های به یادگار آورده داده باشد.
آمار جانبازان اعصاب و روان؛ از 43 هزار نفر تا 200 هزار نفر
طبق اعلام عبدالرضا عباس‌پور؛ معاون بهداشت و درمان بنیاد شهیدی و امور ایثارگران، در سال 92 تعداد 560 هزار و 705 جانباز تحت پوشش این بنیاد بودند که 224 هزار نفر آن‌ها جانبازان بالای 25 درصد و 325 هزار نفر زیر 25 درصد بودند. همچنین از این تعداد 11 هزار و 800 جانباز قطع اندام تحتانی، 3 هزار جانباز اندام فوقانی، 2 هزار جانباز قطع نخاع و 4 هزار جانباز چشمی در کشور وجود دارد. حدود 60 هزار جانباز شیمیایی هم در کشور وجود دارد که 517 نفر از آن‌ها در شرایط سخت ریوی هستند و 16 هزار نفر از آن‌ها هم وضعیت متوسطی دارند. در این میان گفته می‌شود 41 هزار جانباز اعصاب و روان در کشور وجود دارد که 7 هزار نفر از آن‌ها با بیماری شدید اعصاب و روان دست‌وپنجه نرم می‌کنند که این آمار در تهران 3 هزار و 824 جانباز اعلام شده است.
با این حال، در آمارهای ارائه‌شده ابهاماتی وجود دارد و آمار ضدونقیضی مطرح می‌شود. به‌گونه‌ای که دکتر محمداسماعیل علی‌پور؛ رییس مرکز بهداشت روانی بنیاد شهید و امور ایثارگران اعلام کرده در میان جانبازان 43 هزار بیمار روانپزشکی شناخته‌شده وجود دارد که 7 هزار و 200 نفر از آن‌ها بیمار شدید روانپزشکی هستند. در آمار دیگری، همین مقام اعلام کرده 200 هزار جانباز اعصاب و روان در کشور وجود دارد. دکتر ابوالفضل ملک‌زاده؛ مدیرکل وقت بهداشت و درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران نیز در گفتگو با جام‌جم در سال 89 اعلام کرده تعداد واقعی جانبازان اعصاب و روان بیش از 200 هزار نفر تخمین زده می‌شود.
10 بیمارستان و 100 مرکز مشاوره برای خدمت‌رسانی به جانبازان اعصاب و روان
طبق گفته مسئولان، در کل کشور 10 بیمارستان وجود دارد که برای جانبازان اعصاب و روان در نظر گرفته شده است و حدود 100 مرکز مشاوره و مددکاری تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران هم به ارائه خدمات درمانی و مشاوره‌ای به جانبازان اعصاب و روان اختصاص دارد.
مشکلات جانبازان اعصاب و روان
با این وجود، وضعیت جانبازان اعصاب و روان در مقایسه با سایر جانبازان بسیار سخت‌تر است و خود جانبازان و خانواده‌هایشان مشکلات بیشتری را تحمل می‌کنند. به گفته دکتر ابوالفضل ملک‌زاده؛ مدیرکل سابق بهداشت و درمان بنیاد شهید و امور ایثارگران یکی از مشکلات جانبازان اعصاب و روان به این مسئله برمی‌گردد که هنوز راهی برای تعیین دقیق میزان آسیب‌دیدگی آن‌ها وجود ندارد و همین امر موجب می‌شود در تعیین درصد جانبازی برای آن‌ها مشکلاتی به وجود آید و در نتیجه میزان بهره‌مندی این افراد از تسهیلات بنیاد شهید و امور جانبازان کاهش پیدا می‌کند. از سوی دیگر، ازآن‌جایی‌که بیماری‌های اعصاب و روان مانند بیماری‌های جسمی نمود مشخصی ندارند، تشخیص مربوط بودن این بیماری‌ها به جنگ با دشواری‌هایی روبه‌رو است که این مسئله نیز روند اعطای تسهیلات به این افراد را با چالش مواجه می‌کند.
در این شرایط بار اصلی بیماری جانبازان اعصاب و روان بر دوش خانواده‌های آن‌هاست که روزهای بسیار سختی را به دلیل بیماری همسر یا پدر خود سپری می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که بسیاری از اوقات پیش آمده که تحمل زندگی با چنین جانبازی برای آن‌ها خارج از توان است و در مواردی همسر جانباز از او جدا شده است.
خانواده‌های جانبازان اعصاب و روان در معرض بیماری‌های روحی و آسیب‌های اجتماعی هستند
از سوی دیگر، فرزندان این جانبازان نیز با مشکلات عدیده‌ای مواجه می‌شوند؛ زیرا بیماری‌های اعصاب و روان روی اطرافیان نیز اثر می‌گذارد و احتمال ابتلای آن‌ها به بیماری‌های روحی را بالا می‌برد. به‌گونه‌ای که بسیاری از فرزندان جانبازان اعصاب و روان با افسردگی، افت تحصیلی و تعارضات شدید با پدر و سایر اطرافیان دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این مسایل ضرورت توجه هر چه بیشتر نهادهای مسئول در این رابطه را نشان می‌دهد تا حمایت‌های مادی و به‌خصوص معنوی بیشتری از این خانواده‌ها داشته باشند که بیش از خانواده‌های سایر جانبازان در معرض بیماری‌های روحی و آسیب‌های اجتماعی قرار دارند.
سامره همسر سید صابر موسی‌زاده جانباز 25 درصد اعصاب و روان است که از سال 74 با او زیر یک سقف زندگی می‌کند و حاصل ازدواج او، دو دختر و یک پسر است که دختر اول، در مقطع اول دبیرستان و دختر دوم در مقطع ششم ابتدایی تحصیل می‌کند. فرزند کوچک او هم یک پسر سه‌سال‌ونیمه است.
